Гістарычная дзяржава
Злучанае Каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі
United Kingdom of Great Britain and Ireland
Герб Злучанага Каралеўства Сцяг Злучанага Каралеўства
Дэвіз: «Dieu et mon droit (фр.: Бог і маё права)»
Гімн: Гімн Вялікабрытаніі
Месцазнаходжанне
<  <   >  > 1801 — 1922
Сталіца	Лондан
Мова(ы)	англійская
Афіцыйная мова	англійская
Грашовая адзінка	фунт стэрлінгаў
Плошча	315 093 км²
Насельніцтва	45 370 530 чал. (1911) 16 345 646 чал. (1801) 42 769 196 чал. (1921)
Форма кіравання	Парламентарная манархія
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя Ірландыі
Гэльская Ірландыя
Лордства Ірландыя
Каралеўства Ірландыя
Канфедэратыўная Ірландыя Англійская рэспубліка
Паўстанне 1798 года
Злучанае Каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі
Вялікі голад
Феніянскія набегі
Ірландская рэвалюцыя
Велікоднае паўстанне Вайна за незалежнасць
Ірландская Рэспубліка
Паўднёвая Ірландыя
Грамадзянская вайна
Ірландская Свабодная дзяржава
Рэспубліка Ірландыя і Паўночная Ірландыя

Злучанае Каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі было створана 1 студзеня 1801 зліццём Каралеўства Вялікабрытанія (якое было само па сабе зліццём Шатландыі і Англіі ў 1707) з Каралеўствам Ірландыя. Дзяржава спыніла існаванне пасля атрымання Ірландыяй незалежнасці 6 снежня 1922, калі англа-ірландскі дагавор стварыў Ірландскую Свабодную дзяржаву. Толькі ў 1927 у адпаведнасці з Актам аб каралеўскім і парламенцкім тытулах дзяржава пераназвана ў Злучанае Каралеўства Вялікабрытаніі і Паўночнай Ірландыі. У XIX стагоддзі, дзякуючы каланіяльным заваяванням, стала адной з найбуйнейшых, найбольш уплывовых і эканамічна развітых дзяржаў свету і набыла неафіцыйную назву Брытанскай імперыі.

Зліццё адбылося пасля Ірландскага паўстання 1798 г. і крызісу, звязанага з душэўнай хворасцю караля Георга III, з-за чаго каралеўствы тэарэтычна маглі прызначыць розных рэгентаў. Саюз быў аформлены ў выглядзе Акту аб уніі, які прайшоў Парламент Ірландыі і Парламент Вялікабрытаніі.

Урад Вялікабрытаніі ўзнагародзіў тытуламі, зямлёй і грашыма ірландскіх парламентарыяў для заахвочвання іх падтрымкі аб’яднання, таму што раней яны былі супраць саюза. Некаторыя ацэньваюць гэта як кампенсацыю за страту статусу, месцаў у парламенце (многія з якіх уяўлялі "гнілыя мястэчкі"). Па-за ірландскім парламентам большасць, асабліва гісторыкі, лічыць гэта хабарніцтвам.

Ірландскі парламент быў скасаваны, і Ірландыя павінна была атрымаць голас у аб’яднаным парламенце. Для ірландскіх каталікоў было прапанавана ўвесці раўнапраўе каталікоў, чаму люта супрацівіўся цалкам англіканскі ірландскі парламент. Прапанова была заблакавана Георгам III, які палічыў раўнаванне каталікоў шкодай для яго каранацыйнай клятвы.

Акт аб аб’яднанні спачатку вітаўся ў Ірландыі, паколькі насельніцтва, якое складалася галоўным чынам з каталікоў, варожа адносілася да ірландскага парламента. Каталіцкія іерархі падтрымлівалі саюз. Рашэнне Георга III пра адмену раўнапраўя каталікоў істотна падарвала прывабнасць саюза. Генры Гратан і іншыя лідары, якія былі вядучымі членамі старога парламента і звычайнымі членамі новага, жорстка асудзілі такі паварот падзей.

Канчатковае прыняцце раўнапраўя каталікоў у 1829 годзе, пасля кампаніі Дэніэла О’Конела, які выйграў выбары ў парламент і не меў магчымасці па рэлігійных перакананнях даць Oath of Supremacy, лівідавала асноўны негатыўны фактар. З 1829 года зноў былі чутныя патрабаванні стварэння асобнага ірландскага парламента, якія ўсе ж ні да чаго не прывялі.

Наступныя лідары (напрыклад Чарлз Сцюарт Парнел) патрабавалі самакіравання, званага гомруль (Home Rule), што было амаль дасягнута ў 1880-х пры (брытанскім) міністры Гладстане. Гэта мера не прайшла ў парламенце, і пасля таго, як кансерватары апынуліся ў большасці, на працягу ўсяго іх кіравання ідэю не прымалі. Пастаянная адтэрміноўка гомруля вяла да незадаволенасці, потым да гвалту і, нарэшце, да незалежнасці.

У 1919 годзе парламентарыі ад Шын Фейн сфарміравалі аднабаковы незалежны ірландскі парламент у Дубліне. Пасля англа-ірландскай вайны (1919—1921) 26 ірландскіх графстваў 6 снежня 1922 года аддзяліліся ад Злучанага Каралеўства і сфарміравалі свабодную дзяржаву Ірландыя. Шэсць графстваў, названых Паўночнай Ірландыяй, засталіся ў складзе Вялікабрытаніі.

Хоць з 1922 краіны сталі цалкам палітычна незалежнымі, яны засталіся звязанымі адна з адной. Насельніцтва Паўночнай Ірландыі цяпер de facto мае двайное грамадзянства.

Ірландыя выкарыстоўвала ірландскі фунт з 1928 па 1997 да замены яго еўра. Да далучэння да ERM у 1979, ірландскі фунт быў прама прывязаны да фунта.

• Георг III (1801—1820)
• Георг IV (1820—1830)
• Вільгельм IV (1830—1837)
• Вікторыя (1837—1901)
• Эдуард VII (1901—1910)
• Георг V (1910—1922/1927)

• Дзяржавы Еўропы ў 1914 годзе
• Гісторыя Вялікабрытаніі
• Гісторыя Ірландыі