Заімка — зямельная ўласнасць, набытая правам першай занятай свабоднай зямлі. У Расіі (часцей у Сібіры і на поўначы Еўрапейскай часткі) — паселішча, звычайна аднадворнае, якое ўзнікла ў выніку заімкі, тобок пастаўленае на зямельным участку, занятым кім-небудзь па праву першага валодання, удалечыні ад асвоеных тэрыторый, тып населенага пункта у Расійскай Федэрацыі ^[1][2].

Заімка з’яўляецца першапачатковым, а ў найстаражытнае час і адзіным спосабам набыцця пазямельнага уласнасці. Калі для права ўласнасці на зямлю стала патрабавацца асаблівую падставу (тытул), заімках не зусім страціла сваё значэнне: з дапамогай яе установлялось валоданне маёмасцю або распаўсюджваліся яго мяжы.

Заімкі ўзнікалі ў адасобленых і глухіх участках, у лясной глушы, па берагах рэк, у тым ліку для палявання, рыбалкі.

Зямельны кодэкс РСФСР 1922 года ўзаконіў так званую працоўную заімку, якая дазвалялася толькі ў пэўных шматзямельных мясцовасцях і патрабавала дзяржаўнай рэгістрацыі ^[3][4].