Гістарычны рэвізіянізм ў акадэмічным сэнсе — карэнны перагляд (рэвізія) усталяваных ў якой-небудзь галіне гістарычных канцэпцый. У штодзённым словаўжыванні «гістарычны рэвізіянізм» часта мае прыніжальны сэнс, бо ім звычайна называюцца крыптагістарычныя канцэпцыі, якія носяць больш-менш ярка выражаны фальсіфікатарскі характар, - фальсіфікацыі гісторыі.

Тэрмін быў уведзены на мяжы 1970-х гадоў, першапачаткова ў дачыненні да школы маладых французскіх навукоўцаў (Альфрэд Кабен, Райманд Арон, Франсуа Фюрэ і інш.), якія рашуча выступілі супраць традыцыйных поглядаў на Вялікую французскую рэвалюцыю. Пачатак гэтаму руху паклаў Альфрэд Кабен ў 1954 годзе лекцыяй «Міф французскай рэвалюцыі».

Від гістарычнага рэвізіянізму, пры якім «новая» канцэпцыя будуецца на адмаўленні і/або ігнараванні цвёрда ўстаноўленых навукай фактаў. Да негацыянізму нельга адносіць працы гісторыкаў-рэвізіяністаў ў тых выпадках, калі агульнапрызнаныя факты не адмаўляюцца або ігнаруюцца, а падвяргаюцца сумневу на аснове сапраўдных гістарычных дакументаў і сведчанняў.

• Brigitte Bailer-Galanda, Wilhelm Lasek (Hrsg.: Dokumentationsarchiv des österreichischen Widerstands): Amoklauf gegen die Wirklichkeit. NS-Verbrechen und „revisionistische Geschichtsschreibung“. Wien 1991, ISBN 3-901142-07-X
• Wolfgang Benz: Legenden, Lügen, Vorurteile. Ein Wörterbuch zur Zeitgeschichte, Dtv, München 1998, ISBN 3-423-04666-X
• Wolfgang Benz: Abweichende Geschichtsinterpretation oder rechtsextremistische Geschichtsdeutung? Zur Problematik der Beobachtung des Revisionismus, in: Bundesamt für Verfassungsschutz (Hrsg.): Bundesamt für Verfassungsschutz. 50 Jahre im Dienst der inneren Sicherheit, Köln 2000, S. 247–261
• Gerhart Binder: Revisionsliteratur in der Bundesrepublik. In: Geschichte in Wissenschaft und Unterricht, 17. Jg., 1966, S. 179–200