Вішкі
Пасёлак
 Касцёл Святога Яна Хрысціцеля
Вішкі на карце Латвіі   |
Ві́шкі[1] (лат.: Višķi, латг.: Vyški, традыцыйная беларуская назва — Вышкі) — пасёлак у Даўгаўпілскага края Латвіі. Цэнтр воласці. Насельніцтва на 2020 год — 187 чалавек. Знаходзяцца за 228 км ад Рыгі, на рацэ Дубне і Вышкаўскіх азёрах. Чыгуначная станцыя на лініі Рэзэкнэ — Даўгаўпілс. Аўтамабільная дарога на Ніцгале.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Каралеўствам Польскім
[правіць | правіць зыходнік]Упершыню Вышкі ўпамінаюцца ў XVI ст. У 1561 або 1562 годзе яны перайшлі ў валоданне Моглаў. У 1621 годзе тут збудавалі першы драўляны касцёл.
Пад уладай Расійскай імперыі
[правіць | правіць зыходнік]У выніку першага падзелу Рэчы Паспалітай у 1772 годзе Вышкі апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, у Дзвінскім павеце Віцебскай губерні[2]. У другой палове XIX ст. існавалі аднайменнае мястэчка і 2 вёскі.
У часы Першай сусветнай вайны ў 1918 годзе Вышкі занялі войскі Германскай імперыі.
Найноўшы час
[правіць | правіць зыходнік]1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай I з’езду КП(б) Беларусі Вышкі ўвайшлі ў склад Беларускай ССР[3]. У 1920 годзе бальшавікі перадалі мястэчка Латвіі. У 1926 годзе тут пачала працаваць эканамічная школа.
Насельніцтва
[правіць | правіць зыходнік]- XIX стагоддзе: 1897 год — 956 чал., з іх 160 каталікоў і 668 іўдзеяў
- XX стагоддзе: 1914 год — 1200 чал.
- XXI стагоддзе: 2015 год — 222 чал.; 2020 год — 187 чал.
Славутасці
[правіць | правіць зыходнік]- Касцёл Святога Яна Хрысціцеля (1908—1915)
- Могілкі іўдзейскія
Страчаная спадчына
[правіць | правіць зыходнік]- Сінагога
- Сядзіба Моглаў (XIX ст.)
Зноскі
- ↑ Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 176-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Латвійскай Рэспублікі на беларускую мову»
- ↑ Krzywicki J. Wyszki // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XIV: Worowo — Żyżyn (польск.). — Warszawa, 1895. S. 147.
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі : у 4 т. / Дзяржаўны камітэт па маёмасці Рэспублікі Беларусь, Рэспубліканскае унітарнае прадпрыемства «Белкартаграфія»; рэдкалегія: В. Л. Насевіч (галоўны рэдактар) [і інш.]. — Т. 4 / [рэд. В.Л. Насевіч]. — Мінск: Белкартаграфія, 2018. — 270 с., іл. — ISBN 978-985-508-476-2. С. 20.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы пакуль няма медыяфайлаў па тэме, але Вы можаце загрузіць іх
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
