Выратавальная экспедыцыя савецкіх ваенных маракоў у Бангладэш 1972—1974 — праведзеныя спецыялістамі ВМФ СССР мерапрыемствы па размініраванні і рэканструкцыі галоўнага марскога порта Бангладэш — Чытагонг (цяпер — Чатагам) пасля інда-пакістанскай вайны 1971.

У выніку вайны прычалы і акваторыя найважнейшага для Народнай Рэспублікі Бангладэш порта Чытагонг аказаліся замінаваны, а фарватары і месцы ля прычалаў перакрыты затопленымі суднамі. Дастаўка харчу аказалася заблакаванай, над краінай, якая атрымала незалежнасць, навісла пагроза голада^[1].

Прэзідэнт Народнай Рэспублікі Бангладэш шэйх Муджыбур Рахман звярнуўся да кіраўніцтва СССР з просьбай дапамагчы вызваліць порты яго краіны ад затопленых караблёў і пратраліць мінныя палі. Камандаванне Ціхаакіянскага флота атрымала дырэктыву рыхтаваць экспедыцыю для размінавання Бенгальскага заліва і пад'ёму затанулых суднаў. У Чытагонг была скіравана група экспертаў, у склад якой увайшлі мінёры ВМФ, супрацоўнікі 40-га Дзяржаўнага інстытута аварыйна-ратавальнай і глыбакаводнай вадалазнай справы, а таксама прадстаўнікі грамадзянскай арганізацыі «Саўсуднападыманне» Міністэрствы марскога флота СССР. Работы пачаліся 2 красавіка 1972 і 24 чэрвеня 1974 былі завершаны.

Работы праводзіліся ў вельмі неспрыяльных кліматычных умовах, ва ўмовах інтэнсіўнага руху суднаў, мутнай вады, малых глыбінь, адсутнасці карт і дакументаў на мінныя палі і тыпы выкарыстаных мін; дно акваторыі было засмечана затанулымі суднамі розных памераў. Патанулыя судны глыбока пагрузіліся ў глей. Міжнародныя эксперты прагназавалі зварот порта да нармальнай дзейнасці толькі праз 2-3 гады^{[2] [3]}.

• Аперацыя эсмінца «Бывалы» ў Гвінеі