Апошні Адам — тытул, які быў дадзены Ісусу ў Новым Запавеце. Падобныя тытулы, якія таксама адносяцца да Ісуса, ўключаюць другі Адам і Новы Адам.

Двойчы ў Новым Запавеце прыводзіцца відавочнае параўнанне паміж Ісусам і Адамам. У лісце да Рымлянаў 5:12-21, Павел сцвярджае, што «гэтак жа, як праз непаслушэнства аднаго чалавека зрабіліся многія грэшнікамі, так і праз паслушэнства аднаго чалавека многія стануць праведнымі» (Рым 5:19). У 1-ым лісце да Карынфянаў 15:22 Павел сцвярджае, што «як у Адаме ўсе паміраюць, так у Хрысце ўсе ажывуць», у той час як у вершы 45 ён называе Ісуса «апошнім Адамам».

Апостал Павел супрацьпастаўляе Адама і Хрыста, як двух супрацлеглых асоб або прадстаўнікоў (Рым 5:12-21; 1 Кар. 15:20,45) і прадстаўляе чалавека з выявай абодвух Адама і Хрыста(1 Кар. 15:49). Там, дзе непаслушэнства Адама прынесла грэх і смерць для ўсіх, паслухмянасць Хрыста перакрывае шкоду з непаслухмянасці Адама, прыносячы праўду і багацце Божай ласкі (Рым 5:12-21). «Жыватворчым Духам» апошні Адам уваскрасае з мёртвых і ператвараецца праз уваскрэсенне ў нябесным, духоўным быцці (1 Кар. 15:22, 45, 48-9). Такім чынам, Паўлаў Адам ўдзельнічае ў зямным паслухмянасці Ісуса (Рым. 5) і ў узнёслай ролі Хрыста як давальнага Духа (1 Кар. 15).

Гэты самы сімвал, які выкарыстоўваецца, каб выказваць Хрыста ў якасці супрацьлеглай прадстаўнічай асобы (і Адама як Яго цені ў Рым 5:14), быў выкарыстаны як паказаць істоту Хрыста: Ён — «апошні Адам» (1 Кар 15:45), або «другі чалавек з неба», і не «ад зямлі, пылу» (1 Кар 15:47; гл Быц. 2: 7). Некаторыя навукоўцы выявіць Адамаву спасылку ў некалькіх іншых урыўках Новага Запавету: напрыклад, у словах аб «славе Хрыста, Які ёсць вобраз (EIKON) Бога» (2 Кар. 4:4). Магчыма, гэта водгалас слоў Быцця 1:26 пра Адама, створанага па Божым вобразе. Калі гэта так, Павел думае тут пра Хрыста як ідэальнага Адама, Яго чалавечнасць выдатна паказвае вобраз Божы. Але гэтае тлумачэнне не зусім пераканаўчае. У Новым Запавеце змешчаныя пераканаўчыя спасылкі ў двух гімнах або, па меншай меры, паэтычных урыўках: Кал. 1: 15-20 і Філ. 2:6-11.