Андрэй Алегавіч Саннікаў
| Андрэй Алегавіч Саннiкаў | |
|---|---|
 | |
| Андрэй Саннiкаў | |
| Род дзейнасці | экс-кандыдат у прэзідэнты Рэспублікі Беларусь, палітычны і грамадскі дзеяч, каардынатар грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь» |
| Дата нараджэння | 8 сакавіка 1954 (70 гадоў) |
| Месца нараджэння | Мінск, Беларуская ССР, СССР |
| Грамадзянства | Беларусь |
| Бацька | Алег Саннікаў |
| Маці | Ала Саннікава |
| Жонка | Ірына Халіп |
| Альма-матар | |
| Член у | |
| Узнагароды і прэміі | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Андрэй Алегавіч Саннікаў (8 сакавіка 1954, Мінск) — беларускі палітычны і грамадскі дзеяч. Унук рэжысёра Канстанціна Мікалаевіча Саннікава. Мае ранг Надзвычайнага і Паўнамоцнага Пасла, каардынатар грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь», кандыдат у прэзідэнты Рэспублікі Беларусь на выбарах у 2010 годзе, палітвязень Беларусі, вязень сумлення[1].
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Нарадзіўся ў Мінску 8 сакавіка 1954 года. У 1971 годзе Андрэй Саннікаў скончыў 42-ю мінскую школу, у 1977 — перакладчыцкі факультэт Мінскага Дзяржаўнага інстытуту замежных моваў. Працаваў у Пакістане і Егіпце ў нафтавай кампаніі і на будаўніцтве алюмініевага заводу, у таварыстве Дружбы з замежнымі краінамі (у 1980—1981 гадах).
У 1989 годзе скончыў Дыпламатычную акадэмію Міністэрства замежных спраў СССР у Маскве. Акрамя роднай беларускай, свабодна валодае рускай, англійскай і французскай мовай.
Жанаты, мае двух сыноў. Жонка — вядомая беларуская журналістка, карэспандэнт расійскай «Новой газеты» Ірына Халіп, таксама асуджаная за Плошчу-2010.
Дзяржаўная служба і палітычная дзейнасць
[правіць | правіць зыходнік]У 1982—1987 гадах працаваў у Нью-Ёрку ў сакратарыяце ААН.
У 1992—1995 годзе ўзначальваў беларускую дэлегацыю на перамовах па звычайным і ядзерным раззбраенні з правам подпісу ад імя краіны.
У 1993—1995 гадах працаваў саветнікам прадстаўніцтва Рэспублікі Беларусь у Швейцарыі.
У 1995—1996 гадах намеснік міністра замежных спраў Беларусі.
Мае ранг Надзвычайнага і Паўнамоцнага Пасла.
У лістападзе 1996 г., напярэдадні рэфэрэндуму падаў у адстаўку ў знак пратэсту.
У лістападзе 1997 г. Андрэй Саннікаў выступіў ініцыятарам стварэння «Хартыі’97», стаў міжнародным каардынатарам гэтай грамадзянскай ініцыятывы. У 1998 г. разам з Генадзем Карпенкам стварыў Каардынацыйныю Раду дэмакратычных сілаў Беларусі.
Андрэй Саннікаў быў адным з арганізатараў маршаў пратэсту «Раздавім фашысцкую гадзіну!», «Так жыць нельга!», «За лепшае жыццё», акцый супраць фальсіфікацыі выбараў у 2001, 2004, 2006, 2008 гадах.
У 2008 годзе разам з Віктарам Івашкевічам, Міхаілам Марынічам і іншымі палітыкамі стаў ініцыятарам грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь», якая ставіць сваёй мэтай ўступленне Беларусі ў Еўрасаюз.
У 1998—2002 гг. — рэктар Народнага ўніверсітэта, нефармальнага адукацыйна-асветніцкага праекта.
У 2005 г. стаў лаўрэатам міжнароднай прэміі імя Бруна Крайскага ў галіне абароны правоў чалавека.
24 верасня 2010 года Саннікаў падаў у Цэнтральную камісію Рэспублікі Беларусь па выбарах і правядзенні рэспубліканскіх рэферэндумаў заяўку аб рэгістрацыі ініцыятыўнай групы па яго вылучэнні кандыдатам у Прэзідэнты Рэспублікі Беларусь. У ініцыятыўную групу Саннікава ўвайшлі 2003 чалавекі[2]
18 лістапада 2010 года Андрэй Саннікаў зарэгістраваны на пасяджэнні Цэнтрвыбаркама ў якасці кандыдата ў Прэзідэнты Рэспублікі Беларусь.[3]
Храналогія пераследу
[правіць | правіць зыходнік]Затрыманы падчас мітынгу супраць вынікаў прэзідэнцкіх выбараў 19 снежня 2010 г. у Мінску. Пры гэтым жорстка збіты (была пашкоджаная нага) і змешчаны пад варту ў СІЗА КДБ. Падчас следства сям’я Саннікава зазнала моцны ціск. Жонка палітыка, Ірына Халіп, таксама была арыштаваная, а трохгадовага сына Даніка ўлады спрабавалі выкрасці з дзіцячага садку і адправіць у дзіцячы дом.
11 студзеня 2011 года Amnesty International прызнала Саннікава вязнем сумлення.[4]
25 сакавіка 2011 г. Андрэю Саннікаву выстаўлена абвінавачанне ў арганізацыі масавых беспарадкаў, якія суправаджаліся гвалтам над асобай, пагромамі, знішчэннем маёмасці, і ўзброеным супрацівам прадстаўнікам улады.[5] Разам з ім па адной крымінальнай справе праходзілі Ілля Васілевіч, Фёдар Мірзаянаў, Алег Гнедчык і Уладзімір Яроменак.
14 мая 2011 года Партызанскі раённы суд г. Мінска прызнаў Андрэя Саннікава вінаватым у арганізацыі беспарадкаў і прысудзіў яго да 5 гадоў пазбаўлення волі ў калоніі ўзмоцненага рэжыму[6].
Адбываў пакаранне ў Наваполацкай калоніі, затым 29 верасня 2011 г. быў этапаваны ў калонію № 2 г. Бабруйску. Пасля Бабруйска ў канцы лістапада 2011 г. Саннікава перавялі ў калонію пад Віцебскам — «Віцьба-3».
14 красавіка 2012 г. Андрэй Саннікаў быў вызвалены паводле указу А. Лукашэнкі аб памілаванні[7].
У кастрычніку 2012 года атрымаў палітычны прытулак у Вялікабрытаніі[8].
У 2018 камітэт ААН па правах чалавека прызнаў, што Андрэй Саннікаў стаў ахвярай незаконнага пазбаўлення волі, былі парушаны яго правы на прыватнае жыццё, свабоду выражэння меркаванняў і на мірныя зборы[9].
Зноскі
- ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/Category:Amnesty_International_prisoners_of_conscience_held_by_Belarus
- ↑ https://charter97.org/ru/news/2010/9/24/32424/ Андрей Санников регистрирует инициативную группу
- ↑ https://charter97.org/ru/news/2010/11/18/33899/ Андрей Санников зарегистрирован кандидатом в президенты Беларуси
- ↑ https://amnesty.org.ru/node/1677/ Архівавана 8 студзеня 2012.
- ↑ http://www.golos-ameriki.ru/a/belarus-sannilov-2011-03-25-118673089/229195.html Архівавана 8 жніўня 2020. Беларусь: Андрею Санникову предъявили обвинения
- ↑ http://www.nv-online.info/by/175/news/31366/(недаступная спасылка) Андрей Санников осужден на 5 лет усиленного режима
- ↑ http://naviny.by/rubrics/society/2012/04/14/ic_news_116_391309 Санников освобожден на основании указа Лукашенко о помиловании
- ↑ https://news.tut.by/politics/317670.html Архівавана 16 снежня 2016. Санников получил политическое убежище в Великобритании
- ↑ news.tut.by Архівавана 24 красавіка 2018.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Palitviazni.info — 2013. — С. 228—230
- Тамковіч А. Жыццё пасля кратаў. -− 2013. — С. 262—272 — ISBN 978-985-6025-25-2
- Адзін дзень палітвязня 2009—2011. — 2011. — С. 178—187 — ISBN 978-0-929849-42-3
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- Андрэй Саннікаў. Афіцыйны сайт кандыдата ў прэзідэнты Рэспублікі Беларусь Архівавана 12 снежня 2010.
- Андрэй Алегавіч Саннікаў. Прэс-партрэт Архівавана 28 кастрычніка 2012.
- Хто ёсць Хто ў Рэспубліцы Беларусь Архівавана 12 мая 2010.
- Старонка на праекце BelarusProfile.
 Кандыдаты ў прэзідэнты Беларусі на выбарах 2010 года | |
|---|---|
| Слоўнікі і энцыклапедыі | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
