Побалаў лац. Pobałaŭ
Першыя згадкі:	XVI стагодзьдзе
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гомельская
Раён:	Рагачоўскі
Сельсавет:	Побалаўскі
Насельніцтва:	668 чал.
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 2339
Нумарны знак:	3
Геаграфічныя каардынаты:	53°0′42″ пн. ш. 29°46′45″ у. д. / 53.01167° пн. ш. 29.77917° у. д. / 53.01167; 29.77917Каардынаты: 53°0′42″ пн. ш. 29°46′45″ у. д. / 53.01167° пн. ш. 29.77917° у. д. / 53.01167; 29.77917
Побалаў на мапе Беларусі ± Побалаў Побалаў

По́балаў, По́балава^[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Добасьне. Цэнтар сельсавету Рагачоўскага раёну Гомельскай вобласьці. Насельніцтва на 2004 год — 668 чалавек. Знаходзіцца за 17 км на паўднёвы захад ад Рагачова, за 7 км ад чыгуначнай станцыі Красны Бераг (на лініі Бабруйск — Жлобін). Палявая дарога злучае вёску з шашай Бабруйск — Гомель.

Побалаў — даўняе мястэчка гістарычнай Рэчыччыны (Панізоўя).

Упершыню Побалаў ўпамінаецца ў XVI ст., калі ён уваходзіў у склад Рэчыцкага павету Менскага ваяводзтва. Пад 1567 годам паселішча значыцца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага. У 1595 годзе Кароль і вялікі князь Жыгімонт Ваза выдаў прывілей на правядзеньне ў мястэчку кірмашоў, пацьверджаны каралём і вялікім князем Станіславам Аўгустам Панятоўскім у 1788 годзе.

Побалаў значыцца на мапе ВКЛ 1613 году. У розныя часы маёнтак знаходзіўся ў валоданьні Зянковічаў, Варанецкіх, Жукоўскіх, Маліноўскіх. У сярэдзіне XVIII ст. існавала 2 вёскі: Стары Побалаў і Новы Побалаў (яна ж Узнага). У 1771 годзе Галоўны Трыбунал разглядаў скаргу ўладальнікаў Побалава князёў Варанецкіх на дзеяньні Рагачоўскіх базылянаў, якія імкнуліся захапіць маёнтак Лісічкі. З 1792 году ў мястэчку дзеяла царква Сьвятых Апосталаў Пятра і Паўла (у 1887 годзе збудавалі новы драўляны будынак).

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Побалаў апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Бабруйскім павеце Менскай губэрні. У Вайну 1812 году тут разьмяшчалася 17-я дывізія Напалеона. На 1848 год у Побалаве было 46 двароў, на 1859 год — 36 двароў^[2], празь мястэчка праходзіў тракт з Глуску ў Рагачоў, існавала паштовая станцыя. У 1865 годзе Побалаў перайшоў у валоданьне Кутаева. У 1866 годзе адкрылася расейская народная вучэльня (разьмяшчалася ў наёмнай сялянскай хаце, у 1898 годзе для яе збудавалі асобны будынак). У 1880-я гады ў мястэчку было каля 50 двароў, дзеяла царква, працаваў млын і 4 крамы.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў студзені 1918 году Побалаў занялі легіянэры Юзэфа Доўбар-Мусьніцкага.

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Побалаў абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі ён увайшоў у склад Беларускай ССР, дзе стаў цэнтрам сельсавету. На 1924 год у вёсцы было 104 двары, працавалі вадзяны млын, шавецкая майстэрня, кузьня, сталярная майстэрня.

На 2000 год у Побалаве было 263 двары, на 2004 год — 264. У 2000-я гады Побалаў атрымаў афіцыйны статус «аграгарадку».

• XIX стагодзьдзе: 1858 год — 248 чал.; 1880-я гады — ~300 чал.^[3]; 1887 год — 1 тыс. чал.^[4]
• XX стагодзьдзе: 1959 год — 520 чал.; 2000 год — 705 чал.^[3]
• XXI стагодзьдзе: 2004 год — 668 чал.^[5]

У Побалаве працуюць сярэдняя і музычная школы, дашкольная ўстанова, амбуляторыя, бібліятэка, пошта.

Плян Побалава складаецца з шчыльна забудаванай вуліцы, блізкай да мэрыдыянальнай арыентацыі. Жылыя дамы драўляныя і цагляныя, сядзібнага тыпу. У 1986]] тут збудавалі 50 цагляных, катэджавага тыпу, дамоў, у якіх разьмясьціліся перасяленцы зь месцаў, забруджаных радыяцыяй у выніку катастрофы на Чарнобыльскай АЭС.

• Царква Сьвятых Апосталаў Пятра і Паўла (1792; Сьвяты Пасад)

• Аляксандар Цімашэнка (нар. 1958) — беларускі біяфізык, ляўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі (2000)

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 12: Палікрат — Праметэй. — 576 с. — ISBN 985-11-0198-2
• Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 2, кн. 2. Гомельская вобласць / С.В. Марцэлеў; рэдкал.: Г.П. Пашкоў (гал. рэд.) [і інш.]. — Менск: БелЭн, 2005. — 520 с.: іл. ISBN 985-11-0330-6.
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom VIII: Perepiatycha — Pożajście. — Warszawa, 1887.