Өсъяпраҡ
| Вахта үләне | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Вахта үләне | ||||||||||||||
| Фәнни классификация | ||||||||||||||
|
||||||||||||||
| Латинса исеме | ||||||||||||||
| Menyanthes trifoliata L. | ||||||||||||||
|
Өсъяпраҡ (рус. Ва́хта, Трилистник, лат. Menyánthes) —Вахта үләне (Menyanthaceae) ғаиләһенән күп йыллыҡ үлән үҫемлек, бейеклеге 30 см-ға етә, май — июнь айҙарында аҡһыл зәңгәр сәскә ата, орлоғо июль — август айҙарында өлгөрә; туҡранбаштың бер төрө[1]
Атамаһы
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]Атамаһы боронғо грек теленән килеп сыҡҡан: μηνύω («асам») һәм ἄνθος («сәскә»). Сәскәләрҙең бер-бер артлы асылыуына ишаралай. Халыҡта тапма (биҙгәк), сихут үләне исеме менән йөрөй[2].
Таралыуы
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]Төньяҡ ярымшарҙың уртаса климат зонаһында таралған. Башҡортостанда Эҫем, Ағиҙел һылғаларының һаҙлыҡлы ярҙарында күпләп осрай. Дыуан, Асҡын, Салауат райондарында байтаҡ.
 | ||||||||||
«Köhler’s Medizinal-Pflanzen», 1887 китабынан ботаник иллюстрация
| ||||||||||
Ҡулланылышы
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]Төньяҡ боланы (Rangifer tarandus)[3][4][5] япраҡтарын һәм тамырҙарын яҙҙан көҙгә тиклем яратып ашай. Тамырҙарын боландар ҡар аҫтынан ҡаҙып сығара[6]. Болан көтөүселәре «һимертеүсе» үҫемлек тип атай[7].
Европа мышыһының (Alces alces) йәйге туҡланыу рационында мөһим аҙыҡтарҙың береһе[8][9][10][11][12][13].
Халыҡ медицинаһында төрлө ауырыуҙар ваҡытында төнәтмәләр эшләйҙәр[14]. Ул үт ҡыуыу, йомшартыу, бәүел ҡыуғыс, аппетит асыусы һәм тынысландырыусы сәйҙәр составына инә.
Баллы үҫемлек. 100 сәскәнең нектар продуктлылығы — 22,8-33,0 мг. Күпләп үҫкән райондарҙа бал ҡорттары өсөн ҙур әһәмиәткә эйә[15].
 |
 |
 |
 | |||||||
Слева направо: Һулдан уңға: үҫемлектең дөйөм күренеше, сәскә, сәскәлек, һабаҡ киҫелеше.
| ||||||||||
Иҫкәрмәләр
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]- ↑ Русско-башкирский словарь (под редакцией З.Г.Ураксина, 2005) 2022 йыл 22 ғинуар архивланған.
- ↑ Анненков, 1878
- ↑ Васильев В. Н. Поедаемость различных кормовых растений // Оленьи пастбища и приемы выпаса оленей в Анадырском крае / Отв. редактор В. Б. Сочава. — Л.: Гидрометеоиздат, 1936. — Т. 62. — С. 83. — 124 с. — (Труды Арктического института).
- ↑ Куприянов А. Г. Дикий северный олень Западной Сибири: биология, использование, охрана. — М., 1988. — С. 76. — 201 с.
- ↑ Бороздин Э. К., Забродин В. А., Вагин А. С. Кормовая база и кормление оленей // Северное оленеводство. — Л.: Агропромиздат, 1990. — С. 106. — 240 с. — 3280 экз. — ISBN 5-10-000171-2.
- ↑ Соколов Е. А. Корма и питание промысловых зверей и птиц / Под редакцией лауреата Сталинской премии профессора П. А. Мантефеля. — М., 1949. — С. 198. — 256 с. — 10 000 экз.
- ↑ Александрова В. Д. Кормовая характеристика растений Крайнего Севера / В. Н. Андреев. — Л.—М.: Изд-во Главсевморпути, 1940. — С. 78. — 96 с. — (Труды Научно-исследовательского института полярного земледелия, животноводства и промыслового хозяйства. Серия «Оленеводство»). — 600 экз.
- ↑ Семёнов-Тян-Шанский О. И. Лось на Кольском полуострове / Отв. редактор В. Н. Макаров. — М., 1948. — С. 108. — 162 с. — (Труды Лапландского государственного заповедника. Вып. 2). — 500 экз.
- ↑ Соколов Е. А. Парнокопытные (Artiodactyla) // Корма и питание промысловых зверей и птиц / Под редакцией лауреата Сталинской премии профессора П. А. Мантейфеля. — М., 1949. — С. 193. — 256 с. — 10 000 экз.
- ↑ Егоров О. В. Artiodactyla — парнопалые // Млекопитающие Якутии. — М.: Наука, 1971. — С. 557. — 660 с. — 2400 экз. Архивировано 9 апрель 2022 года.
- ↑ Тимофеева Е. К. Питание лося // Лось (Экология, распространение, хозяйственное значение) / под редакцией профессора Г. А. Новикова. — Л., 1974. — С. 44. — 167 с. — 18 000 экз. Архивировано 8 декабрь 2022 года.
- ↑ Нейфельд Л. Д. Млекопитающие Печоро-Илычского заповедника / А. Г. Куприянов. — Сыктывкар: Коми книжное издательство, 2004. — С. 401. — 464 с. — ISBN 5—7555—0817—8. Архивировано 24 декабрь 2022 года.
- ↑ Чернявский Ф. Б., Домнич В. И. Экология // Лось на северо-востоке Сибири / В. Е. Соколов. — М.: Наука, 1989. — С. 45. — 119 с. — 1350 экз. Архивировано 9 апрель 2022 года.
- ↑ Өҙөмтә хатаһы:
<ref>тамғаһы дөрөҫ түгел;Оголевецтөшөрмәләре өсөн текст юҡ - ↑ Прогунков В. В. Ресурсы медоносных растений юга Дальнего Востока. — Владивосток: Издательство Дальневосточного университета, 1988. — С. 31. — 228 с. — 5000 экз.
Әҙәбиәт
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]- Барабанов Е. И. Ботаника: учебик для студ.высш.учеб.заведений — М: Издательский центр «Академия», 2006. — С. 326. — 448 с. — ISBN 5-7695-2656-4.
- Ғүмәров В. З. Тыуған яҡтың шифалы үҫәмлектәре. —Өфө: Башҡортостан китап нәшриәте, 1996. −160 б. ISBN 5-295-01499-1
- Березнеговская Л. Н., Березовская Т. П., Дощинская Н. В. Лекарственные растения Томской области. — Томск: Томский университет, 1972. — С. 28. — 170 с.
- Губанов И. А., Киселёва К. В., Новиков В. С., Тихомиров В. Н. 1034. Menyanthes trifoliata L. — Вахта трёхлистная, или Трифоль // Иллюстрированный определитель растений Средней России. В 3-х томах. — М.: Т-во науч. изд. КМК, Ин-т технолог. иссл, 2004. — Т. 3. Покрытосеменные (двудольные: раздельнолепестные). — С. 48. — ISBN 5-87317-163-7.
Һылтанмалар
[үҙгәртергә | сығанаҡты үҙгәртеү]- Өсъяпраҡ: таксон тураһында «Плантариум» проектында мәғлүмәт. (Тикшерелеү көнө: 12 июль 2016)
- Menyanthes trifoliata:IPNI сайтында мәғлүмәт (инг.)
- Menyanthes trifoliata GRIN сайтында мәғлүмәт
Һүҙлектәр һәм энциклопедиялар |
|---|
|
Был ботаника буйынса тамамланмаған мәҡәлә. Һеҙ мәҡәләне төҙәтеп һәм тулыландырып проектҡа ярҙам итә алаһығыҙ. |
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
