La boca^[1], tamién conocida como cavidá bucal o cavidá oral, ye l'abertura al traviés de la que los animales inxeren los alimentos. Xeneralmente alcuéntrase na tiesta y constitúi la primera parte del sistema dixestivu y tubu dixestivu. La boca ábrese a un espaciu previu a la farinxe llamáu cavidá oral, o cavidá bucal.

La boca humana ta cubierta por un llabiu superior ya otru inferior y desempeña funciones importantes n'estremaes actividaes como'l llinguax y n'espresiones faciales, como la sorrisa.

La boca ye un bon indicador de la salú del individuu. La mucosa, por exemplu, pue vese más clara, pálida o con manches blanques, indicador de proliferaciones epiteliales.

Na boca puen distinguise tres variedaes de mucosa:

• Simple de revestimientu: Tien submucosa.
• Masticatoria: Con probatible ausencia de submucosa, queratinizada o paraqueratinizada y en contautu direutu col texíu oseu.
• Especializada: Preséntase en delles rexones de la llingua. Refiérse a la mucosa rellacionada colos receutores del tastu.

• Masticación: Gracies a los movimientos de la mandíbula y a la presión del dentame, produzse esti tratamientu mecánicu que degrada los alimentos.
• Salivación: Gracies a la desembocadura de los conductos de les glándules salivales, produzse'l primer xugu dixestivu (saliva), que realiza una degradación química los alimentos.
• Sentíu'l tastu: Na boca alcuéntrense los receutores sensoriales del tastu, sobre manera na llingua, llamaos papiles gustatives.
• Fala: Na boca alcuéntrense munches de les estructures que modifiquen el soníu llarínxeu y producen la voz articulada gracies a les sos cavidaes especiales.
• Deglución: Divídese en dos:
  • Fase voluntaria: La llingua elévase haza'l cielu la boca, emburriando'l bolu alimenticiu pa qu'entre na farinxe.
  • Fase involuntaria: La epiglotis va haza atrás y zarra l'orificiu superior de la llarinxe. Per aciu d'esti reflexu, la farinxe queda convertida namái nuna vía dixestiva transitoria, faciendo imposible l'accesu de trozos a la via aérea (tráquea).

La cavidá oral ta asitiada na parte inferior de la cara, ente les fuexes nasales y la rexón suprahioidea. Tien forma d'óvalu con diámetru mayor anteroposterior. Los arcos alveolodentarios dividen la boca en dos metaes: una metá anterior y llateral, que s'alcuentra fuera d'estos arcos, que ye'l vestíbulu de la boca y otra parte asitiada haza dientro d'estos arcos que ye la boca propiamente dicha. La boca propiamente dicha y el vestíbulu bucal comuníquense ente sí per abondos intersticios que separten los dientes unos d'otros (espacios interdentarios), y tamién per un espaciu más anchu asitiáu ente los caberos molares y la rama ascendente de la mandíbula (espaciu retrodentariu o trígonu retromolar).

Cuando la boca s'alcuentra zarrada, ye dicir, cuando dambes mandíbules s'alcuentren aproximaes y nun esisten alimentos o cuerpos estraños nel interior, la cavidá bucal ye una cavidá virtual. La boca conviértese nuna cavidá real y tien unas dimensiones considerables debío a:

1. La separtación de les mexelles, agrandando'l vestíbulu bucal tresversalmente, por exemplu cuando soplamos.
2. La proyeición de los llabios haza alantre, ampliando'l vestíbulu en sentíu anteroposterior.
3. La separtación de la mandíbula del masilar superior, aumentando'l diámetru vertical de la cavidá.

La boca pue considerase una estancia con seis muries:

• Muria anterior: Ta formada polos llabios.
• Muries llaterales: Tán formaes poles mexelles.
• Muria inferior: Formada na so mayor parte pola llingua y perbaxo d'ésta, una rexón llamada suelu de la boca.
• Muria superior: Formada pol cielu de la boca.
• Muria posterior: Ye realmente un orificiu irregular denomáu ismu de les fauces que comunica la boca cola farinxe.

Los anesos de la boca son los dientes, les encíes y les amígdales.

• Wikcionariu tien definiciones y otra información tocante a boca.