Dr Damasus I. (au Damasius I., latynisch fir „dr Diamantig“; * um 305 wahrschyns zin dr Provinz Lusitania oder z Rom; † 11. Dezämber 384 z Rom) isch vum 1. Oktober 366 bis zue sym Dod Bischof vu Rom gsii. Är isch as Diakon vum Liberius zum Bischof gwehlt wore. Är isch speter hailiggsproche wore.

Dr Damasus isch wahrschyns asSuhn vum Antonius un dr Laurentia im hitige Portugal uf d Wält chuu. Scho sy Vater isch Bischof sii.^[1] Speter het er z Rom gwirkt an dr Chilche vum hailige Märtyres Laurentius (San Lorenzo in Panisperna, au San Lorenzo in Formosa gnännt).

Noch em Dod vum Liberius 366 isch s zum Stryt um Bsetzig vum Amt vum Bischof vu Rom zwisch em Damasus un em Ursinus chuu. Drotz ass dr Damasus mit eme große Mee gwehlt woren isch, het er si erscht in lange un bluetige Ussenandersetzige chenne duresetze. Uf syre Syte sin näbe normale Mitglider vu dr remische Chrischtegmai un andere Unterstitzer au Gladiatore gstande. Iber hundert Gegner sin gstoreb, wu Aahänger vum Damasus e Basilika in Brand gsetzt hän. Emänd het d Bstetigung dur dr haidnische Stadtprefäkt Vettius Agorius Praetextatus d Entschaidig zwische dr verfyndete Lager brocht.^[2] Em Damasus sy Versuech, bim Chaiser di privilegiert Rächtsstellig vum Bischof vu Rom durezsetze, isch fäälgschlaa, är het aber di chilchli Grichtshohait im Weschte zuebilligt kriegt. Au simbolisch isch s Amt vum remische Bischof in dr Zyt vum Damasus privilegiert wore. Är het wie hochi Staatsbeamte s Rächt iberchuu, mit eme Wage dur Rom z fahre.^[3]

In syre Zyt hän si Zirkel us Fraue vu dr remische Oberschicht bildet, wu si ganz em Lääbe fi Gott gweithän un ihre Vermege dr Chilche ibergee hän. Wel dr Yyfluss vu dr haidnische Senatore no groß gsii isch, het s dr Bischof vermide, d Chrischtianisierig vu däne Fraue energisch firschizdryybe.^[2]

In dr Zyt vum Damasus isch dr Trend ufchuu, s Latynisch allmee as Kultsproch z bruuche. Är het em Hieronymus dr Ufdrag gee, d Bibel nei uf Latynisch z ibersetze, wu emänd d Vulgata drus woren isch. Bis si die Ibersetzig wirkli allgmain z Rom duregsetzt ghaa het, isch s aber bis ins Mittelalter gange.^[2]

In dr Zyt vu sym Episkopat isch au dr arianisch Stryt andgiltig zuegunschte vum nicäanischen Bekänntnis un gege dr Arianismus uusgange. Anne 368 het er d Haltig vu dr arianische Bischef Valens un Ursacius verworfe.

Dr Damasus het si Miei gee, ass di altchrischtlige Greber in dr Katakombe erhalte blyybe. Är het d Greber vu friejere Bischef un die vu Hailige uusschmicke loo. In syre Zyt het s au scho ne Lischt vu remische Bischef bis zum Petrus gee. Drotz ass gnaui Date aagee gsii sin, sin di meeschte Zahle fiktiv gsii.^[4]

Dr Damasus het dr Zölibat gforderet un d Vorrangstellig vum Bischof vu Rom gfeschtigt, wun er as legitime Noofolger vum Aposchtel Petrus verstande het. Zue syre Zyt isch dr Yyfluss vum remische Bischof zum erschte Mol wirkli iber Italie uusegange in Dail vu dr weschtlige Rychshelfti. S het au scho Kontakt gee in d Provinz Makedonie.^[5] Wäg sym Aaspruch uf Autoritet usserhalb vu Italie luegt en dr Bernhard Schimmelpfennig näb sym Noofolger Siricius nit nume as ain vu dr erschte ächtePäpscht aa, nit nume as Bischof vu Rom.^[6]

Sy Grab isch zerscht an dr Via Ardeatina gläge, speter isch s in d Laurentiuschilche im Palazzo della Cancelleria (San Lorenzo in Damaso) verlait wore.

Em Damasus sy Mahndag isch dr 11. Dezämber. Är giltet as Schutzhailige gege Fieber.

• Dennis Trout (Hrsg.): Damasus of Rome: The Epigraphic Poetry. Oxford University Press, Oxford 2015, ISBN 978-0-19-873537-3

• Markus Löx: monumenta sanctorum. Rom und Mailand als Zentren des frühen Christentums: Märtyrerkult und Kirchenbau unter den Bischöfen Damasus und Ambrosius. Wiesbaden 2013.
• Carlo Carletti: Damaso I. In: Massimo Bray (Hrsg.): Enciclopedia dei Papi. Band 1: Pietro, santo. Anastasio bibliotecario, antipapa. Istituto della Enciclopedia Italiana, Rom 2000, S. 349–372 (treccani.it)..
• Adolf Lippol]: Ursinus und Damasus. In: Historia. 14, 1965, S. 105–128.
• Ursula Reutter: Damasus, Bischof von Rom (366–384). Leben und Werk (= Studien und Texte zu Antike und Christentum. Bd. 55). Mohr Siebeck, Tübingen 2009, ISBN 978-3-16-149848-0 (Zugleich: Jena, Univ., Diss., 1999).
• Franz X. Seppelt: Geschichte der Päpste von den Anfängen bis zur Mitte des zwanzigsten Jahrhunderts. Band: 1: Die Entfaltung der päpstlichen Machtstellung im frühen Mittelalter. Von Gregor dem Grossen bis zur Mitte des elften Jahrhunderts. 2. neu bearbeitete Auflage (von Georg Schwaiger). Kösel, München 1955, S. 109–126.
• Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. 6. Auflage. Bibliographisch bearbeitet und aktualisiert von Elke Goez. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 2009, ISBN 978-3-534-23022-8.
• Adolf Jülicher: Damasos 7. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Band IV,2, Stuttgart 1901, Sp. 2048–2050.

 Commons: Damasus I. – Sammlig vo Multimediadateie

• Wärch vu un iber Damasus I. in dr Dytsche Digitale Bibliothek
• Gsamtwärch vu Migne Patrologia Latina mit Inhaltsverzaichnis

1. ↑ Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 32.
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2} Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 25.
3. ↑ Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 39.
4. ↑ Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 28.
5. ↑ Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 45.
6. ↑ Bernhard Schimmelpfennig: Das Papsttum. Von der Antike bis zur Renaissance. Darmstadt 2009, S. 53.

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Damasus_I.“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.