Wilhelm II
Duitse keiser en koning van Pruise
Wilhelm II
Vorstehuis	Hohenzollern
Titels	Duitse keiser en koning van Pruise
Regeer	15 Junie 1888 – 18 November 1918
Kroning	15 Junie 1888
Voorganger	Friedrich III
Monargie afgeskaf	Friedrich Ebert
Volle naam	Friedrich Wilhelm Viktor Albert van Pruise
Gebore	27 Januarie 1859; Berlyn, Duitsland
Oorlede	4 Junie 1941; Doorn, Nederland
Begrawe	Junie 1941; Doorn, Nederland
Eggenoot	Augusta Victoria Hermine van Reuss
Kinders	Wilhelm van Pruise Eitel Friedrich van Pruise Adalbert van Pruise August Wilhelm van Pruise Oskar van Pruise Joachim van Pruise Viktoria Luise van Pruise
Vader	Friedrich III
Moeder	Prinses Victoria van die Verenigde Koninkryk
Handtekening

Wilhelm II uit die dinastie Hohenzollern, volle naam Friedrich Wilhelm Viktor Albert van Pruise, (* 27 Januarie 1859 in Berlyn, Duitsland; † 4 Junie 1941 in Doorn, Nederland) het tussen 1888 en 1918 as die laaste Duitse keiser en koning van Pruise geregeer.

Wilhelm was die kleinseun van die eerste keiser Wilhelm I en die seun van Friedrich III wat in 1888 ná 'n regeringstyd van slegs 99 dae aan 'n siekte gesterf het sodat Wilhelm reeds op 29-jarige leeftyd die keisertroon bestyg het.

Met sy tradisionele opvatting aangaande die keiserdom het Wilhelm min begrip getoon vir 'n moderne konstitusionele monargie. Sy dikwels opruiende toesprake het reeds op baie van sy tydgenote 'n negatiewe indruk gelaat - eers ná 'n mislukte onderhoud in 1908 het hy 'n meer gereserveerde houding ingeneem. Sy reislus is as onblusbaar beskou, maar dit was veral sy neiging om orals in die buiteland in historiese en offisierskostuums op te tree wat vir baie vreemd opgeval het. Sy oordrewe geldingsdrang word dikwels met 'n gebrek aan selfversekerdheid verklaar - sy linkerarm is by sy geboorte beskadig, en hierdie liggaamlike gebrek het emosionele en psigiese pyn meegebring.

Eers in Oktober 1918 het Wilhelm onder druk van die Eerste Wêreldoorlog ingestem tot konstitusionele hervormings waarvolgens die rykskanselier as regeringsleier die vertroue van die parlement sou benodig. Op 9 November 1918 het rykskanselier Max van Baden die vrywillige uittrede van Wilhelm II as heerser en dié van sy seun as troonopvolger aangekondig - 'n verklaring waartoe die kanselier nie amptelik gemagtig was nie. Dit was 'n poging van sy kant af om die ontevrede bevolking te kalmeer en 'n positiewe indruk op die buiteland te laat waar die keiser baie ongewild geraak het. Wilhelm II het destyds sedert 29 Oktober in die Duitse militêre hoofkwartier in Spa, België gebly en het van daar regstreeks in ballingskap na Nederland gegaan. Hier het hy tot en met sy afsterwe in 1941 in Doorn gewoon.

• Kruger-telegram
• Wilhelminisme