Die heksagonale digpakking is die eenvoudigste digpakking in die kristallografie. Dit het die stapelvolgorde ...-A-B-A-B-A-B-... (of ...-A-C-A-C-A-C-...)

Dit wil sê dat die eenheidsel uit twee lae bestaan en dat in vertikale rigting twee atome net op 'n afstand van ${\displaystyle 2{\sqrt {3))R}$ van mekaar lê. Dus, vir 'n ideale heksagonale digpakking, is die verhouding van die selparameters c/a gelyk aan ${\displaystyle {\sqrt {3))}$. Die simmetrie van hierdie eenvoudige atoomrooster is heksagonaal ${\displaystyle (P6_{3}/mmc)}$.

Daar is geen simmetriebeperking op die c/a verhouding nie en dikwels wyk hierdie verhouding effens van die ideale waarde af.

Elke atoom in hierdie struktuur word deur ses ander atome omring. Dit geld ook vir die kubiese digpakking. Die omringing in die heksagonale digpakking het nogtans die vorm van 'n trigonale prisma en nie van 'n oktaëder soos in die kubiese digpakking nie.

'n Afgeleide struktuur van die heksagonale digpakking is die struktuur van α-WC. In hierdie struktuur wissel lae van wolframatome af met lae van koolstofatome.

Die heksagonale digpakking word gekenmerk deur holtes wat hul tussen die atome bevind. Daar is holtes wat (ongeveer) die vorm van 'n oktaëder het asook tetraëders, net soos in die kubiese digpakking. Talle tipes kristalstrukure bestaan uit digpakkings van anione met katione in die holtes tussen die lae.