Angiografie of arteriografie is ’n mediese beeldingstegniek wat gebruik word om die binnekant van are en organe in die liggaam te sien, veral are, slagare en hartkamers. Dit word gewoonlik gedoen deur die pasiënt met ’n kontrasagent in te spuit en deur X-straalgebaseerde tegnieke soos fluoroskopie.

Die woord kom van die Griekse woorde ἀγγεῖον angeion, "aar", en γράφειν graphein, "om te skryf of aan te teken". Die film of beeld van die aar word ’n angiograaf of angiogram genoem. Hoewel die woord vir beide ’n "arteriogram" en "venogram" gebruik kan word, word die terme angiogram en arteriogram in alledaagse taalgebruik dikwels as sinonieme gebruik, terwyl "venogram" ’n meer presiese betekenis het.^[1]

Na gelang van die soort angiogram, word toegang tot die bloedvate meestal verkry deur die dyslagaar om na die linkerkant van die hart en die slagaarstelsel te kyk, of deur die nek- of dyaar om na die regterkant van die hart en die aarstelsel te kyk. Met behulp van gidskabels en kateters word ’n soort kontrasagent by die bloed gevoeg – dit absorbeer X-strale en die bloed kan dan op X-straalfoto's gesien word.

Beelde word meestal geneem teen ’n tempo van 2-3 raampies per sekonde sodat die bloedvloei deur die are gemonitor kan word. Bene en ander organe wys nie op die foto's nie, net die are wat met die kontrasagent gevul is. Beelde van die hart word geneem teen ’n tempo van 15-30 raampies per sekonde. Albei dié tegnieke stel die radioloog of kardioloog in staat om blokkasies en vernouings in die are te sien wat die vloei van bloed belemmer en pyn veroorsaak.

Die plek waar toegang tot die slagaar verkry is (indien dié tegniek gebruik is) word ná die tyd verseël om komplikasies te voorkom.^[2]

• Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.